Meyan şerbeti; şifa verdiğine, zindelik sağladığına inanılan, serinletici olması nedeni ile halkın rağbet ettiği bir meşrubattır. Önceden sırtlarında keçi derisinden yapılmış tulukla satış yapan Şerbetçiler, daha sonra ise süslü bakır tuluklarda soğuk meyan şerbeti satmışlardır. Antep’te hemen her sokakta şerbet yapıp satan bir şerbetçi evi” bulunmaktaydı.
Meyan şerbetini eskiden karlıklardan alınan karlarla soğutan Şerbetçiler, buzhanenin üretime başlaması ile soğutma işlemini buzla yapmaya başlamışlardı. Bazı meyan şerbetçileri tarçın, gül suyu gibi malzemeler ekleyerek, iftar sofralarının vazgeçilmez içeceğini daha leziz hale getirerek ün kazanmışlardı.
Bellerine bağladıkları uzun zincirlerin ucundaki taslar bardak olarak kullanılırdı. Şerbetçilerin ellerinde iç içe geçmiş iki tas olur ve bu tasları tek elleriyle enstruman gibi kullanarak şıngırdatır, kendilerine özgü maniler söylerlerdi. Böylece kendilerini bekleyenlere geldiklerini haber verirlerdi.
Şerbetçiler; Kandiller, Cuma günleri, cenazeler ve mevlitlerde hayır sahiplerini ”Sebil” adı verilen şerbet dağıtımı yapmaya teşvik eder, şerbet ücretini hayır sahibinden alırdı. Sebilleri dağıtanlar kadar, içenlerin de sevap kazandığı inancı günümüze kadar devam etmektedir.